مخصوصا برای مخاطب خاص، که احتمالا سخت مشغول درس و مشقش شده است.
وقت رویا جمعه, آوریل 24 2009
abandoned and conceptual art and graphic and music and painting and ritual abandoned, conceptual art, graphic, music, painting, ritual 12:44 ب.ظ.
شهبال شب‌پره سه‌شنبه, مارس 31 2009
little idea and music and photo and sence of humor little idea, music, photo, sence of humor 10:39 ق.ظ.
اسم گروهش بلک‌کتز است، اما همیشه یک بلک‌کت تنها است که سعی می‌کند دور خودش گروه بسازد. امیدوار باشیم قطار نرسد.
خوب است که چشم‌های آدم بدرخشد پنجشنبه, مارس 5 2009
advertise and famous face and music and photo advertise, famous face, music, photo 10:10 ق.ظ.
یادتان نیامد که بود؟ چهارشنبه, مارس 4 2009
famous face and graphic and music and painting and photo famous face, graphic, music, painting, photo 9:03 ب.ظ.
یادتان نیامد که این عکس ِ که بود؟ حدسی هم نزدید؟
شاید عکس بتهوون باشد؟
خیالتان راحت باشد. بتهوون نیست.
شاید شوپن باشد؟
نه. شوپن هم نیست. حتا موتزارت هم نیست:
اصلا موسیقی‌دان نیست. اصلا مرد نیست. آگاتا کریستی است:
قرار بود تا آخر عشق با او برقصیم دوشنبه, فوریه 23 2009
famous face and music and photo famous face, music, photo 10:44 ق.ظ.
ببین در دوبلین چه طور تماشایش می‌کردند.
مرد اسطوره‌ای اندکی پیر شده و خسته.
و من را یاد کمیسر مولدووان می‌اندازد با این کلاهش.
آن هتل شیطانی جمعه, فوریه 13 2009
advertise and famous face and music advertise, famous face, music 7:59 ب.ظ.
در اواخر سال هزار و نهصد و هفتاد و شش، یک گروه راک آمریکایی آلبومی بیرون داد که هم خودش مشهور شد و هم گروه را مشهور کرد؛ هتل کالیفرنیا از ایگلز. گروه ایگلز در اوایل دهه‌ی هفتادتشکیل شده بود. اما ام‌روز همه این گروه را با همین ترانه‌ی اواخر دهه‌اش می‌شناسند.
متن ترانه هنوز ناگشوده‌هایی دارد؛ مثلا هنوز کسی نمی‌تواند به قطع بگوید smell of colitas یا tiffany twisted هر یک چه معنایی دارند. البته ایتجا هم مثل همه‌ی جاهای مبهم آکنده از حدس‌های بسیار است. گروهی حتا با تکیه بر همین مبهمات و اشاره به بعضی سرنخ‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که بر و بچز ایگلز شیطان‌پرست و پیرو آنتون لوی هستند. یکی از مستندات آن‌ها عکسی است از هتل کالیفرنیا با اعضای ایگلز پیش رویش و چهره‌ی مبهم مردی در یکی از پنجره‌ها که می‌گویند اگر دقت کنی کسی نیست جز آنتون لوی.
به هر حال گروه در هر حال و احوالی باشند، دیدن این اجرای هجده سال بعدشان خالی از لطف نیست:
و یک نکته‌ی دیگر؛ جینز را یادتان هست؟ الان دیگر وقتش است که صاحبان پاها را هم ببینید:
شراب تابستانه سه‌شنبه, فوریه 10 2009
history and music and sence of humor history, music, sence of humor 2:30 ب.ظ.
در سال هزار و نهصد و شصت و هفت (همین چهل و یک سال پیش) نانسی سیناترا و لی هزلوود، ترانه‌ای خواندند به نام شراب تابستانه (summer wine). لی سی و هشت ساله و نانسی بیست و هفت ساله در این ترانه نقش مرد اغواشونده و دختر اغواگر را بازی می‌کردند. اجرایی از این ترانه را می‌توانید اینجا ببینید:
http://www.youtube.com/watch?v=mQiDs9tKZv4
ترانه را خود لی نوشته است و آهنگش کار کسی به نام سیاوش است. لی یک سال پیش‌تر، همین ترانه را با سوزی جین هوکوم اجرا کرده بود. اما این اجرا هیچ وقت کسری از شهرت اجرای لی و نانسی را هم به دست نیاورد. بعد از آن، خواننده‌های زیادی این ترانه را اجرا کردند، از دمیس روسس گرفته تا بونو، و در سال دو هزار و هفت نیز ویلـّه والو با ناتالیا اَوِلون اجرای دیگری از این کار ارائه دادند که می‌توانید اینجا ببینید:
http://www.youtube.com/watch?v=r3q2bu7zTJY
این بار خواننده‌ها سی و یک و بیست و هفت ساله هستند. خشونتی که در خستگی و صدای لی و نیز لوندی‌های زبر نانسی می‌دیدیم اینجا دیگر نمی‌بینیم. همه چیز نرم‌تر و ملوس‌تر شده است. دو نفری که تنها می‌خواندند و هر یک در تنهایی خودش راوی بخشی از داستان بودند، حالا جای خود را به چندین نفر داده‌اند که کلیپی شلوغ را جلوی چشمانمان تصویر می‌کنند. در یک کلام، ترانه شدیدا از یک محصول صرفا صوتی به سمت یک محصول صوتی-تصویری چرخیده است. میز دراز میان ویله و ناتالیا نیز لابد نشان زمانه‌ی ما است که در آن میان آدم‌ها همیشه فاصله‌ای هست. فاصله‌ای صلب که کاریش نمی‌شود کرد. کلیپ پر از اشارات شبه‌حکیمانه و ایدئولوژیک است. ساده‌ترینش این که «آن‌ها که با عکس چه گوارا راه می‌افتادند و تظاهرات می‌کردند، الان اگر خوش‌شانس باشند مدل شده‌اند و گر نه بچه به بغل عشق ممنوع و نفرت از همسر را یک‌جا تجربه می‌کنند.»
تصویری شدن، توان و تحرک زیادی به کار داده است، اما راستش من هنوز شیفته‌ی آن خنده‌ی شرورانه‌ی نانسی در اجرای شصت و هفت هستم و همان خنده برایم از تمام این ادا و اطوار شیرین‌تر است.
ظاهرا جز من کسان دیگری هم هستند که از این نرم و ملوس شدن خوششان نیامده و ذوقی داشته‌اند و کمی سر به سر ویله و ناتالیا گذاشته‌اند. ببینید:
http://www.youtube.com/watch?v=opZAZHsIzok
کسانی هم هستند که سلیقه‌ی دیگری دارند و از این کار جدید خوششان آمده و آن را به قهرمانان این روزها بسته‌اند؛ به جک و کیت. ببینید:
چشم‌چرانی بدون مانیفست 